Temat: Rodzice nie akceptują mojej dziewczyny

Chciałem poradzić się, bo cała sytuacja sięga już granicy wytrzymałości. Mam 26lat, stałą pracę, ukończone studia z dobrymi perspektywami. Moja była dziewczyna, właściwie narzeczona jest 1,5 roku młodsza, kończy studia, jeszcze nie pracuje. Znamy się 6,5 roku, w czerwcu 2019 oświadczyłem się jej. Byliśmy bardzo szczęśliwi, wiele wspaniałych wspólnych chwil. Zawsze potrafiła mnie wesprzeć i zrozumieć. Ja byłem czasem zarozumiały, nie słuchałem jej. Jednak moi rodzice od początku naszej znajomości nie akceptowali jej, nie podobała im się. Po każdej wizycie w moim domu rodzinnym słyszałem pretensje albo uwagi o tym co zrobiła źle, jak powinna się zachować, co powinna zrobić. Jestem przywiązany do rodziny i szanuję ich. Kocham ją i byłem z nią szczęśliwy, chociaż jak to w każdym związku kłótni i sprzeczek nie brakowało. Z perspektywy czasu widzę, że niepotrzebnie opowiadałem o swojej narzeczonej głównie wtedy kiedy się pokłóciliśmy. Nie potrafiłem wstawić się za nią i sprzeciwić temu co mówi moja rodzina na nią. Ona czuła się źle, mówiła mi o tym, ale byłem tak zapatrzony w samego siebie, w swój czubek nosa, że zostawiłem ją, zerwałem zaręczyny, uciekłem jak zwykły tchórz. Ona bardzo to przeżywała a ja wtedy myślałem, że to najlepsza decyzja jaką podjąłem. Po upływie roku od tamtego momentu jednak widzę, że to było najgłupsze co mogłem zrobić, nieodpowiedzialne, dziecinne. Niedawno dowiedziałem się, że ona po rozstaniu bardzo się załamała, odizolowała, miała wypadek, po którym jej stan zdrowia był niestabilny. Teraz podobno jest już lepiej. Rozmawiając z jej przyjaciółką dowiedziałem się, że ona nadal mnie kocha, ale nie chce ranić siebie dłużej. Moi rodzice nienawidzą jej, wprost powiedzieli mi, że nie chcą jej widzieć i, że mam odciąć się od niej. Sam zbudowałem tą nienawiść opowieściami o niej w złych barwach. Kiedy zerwałem i uciekłem od problemów, też to nie była tylko i wyłącznie moja decyzja, każdy z moich bliskich podgadywał, naprowadzał, że ona jest zła, najgorsza, nie do życia. Mimo, że zaręczyłem się z nią nie interesowałem się nasza przyszłością. Odepchnąłem ją na bok, a ona mimo to walczyła i próbowała do mnie dotrzeć. Nie wiem czemu byłem taki uparty i ślepy... Kocham ją, wiem, że to kobieta mojego życia, przy której czuję się swobodnie, czuję się rozumiany, po prostu było mi z nią dobrze nawet jak były kłótnie, bo to musi być w każdym związku. Ona była inna, wyjątkowa, charakterystyczna i właśnie dlatego też chyba nie pasowała mojej rodzinie. Miała swoje zdanie chociaż nigdy nie królowała pośród rodzinnych dyskusji. Była dziewczyną, której nie zapomnę do końca życia. Jak coś robiła to bardzo precyzyjnie, dokładnie. Miała wszystko poukładane. Chociaż mówiła, że nie umie gotować to starała się jak już coś robiła, żeby było to smaczne i ładnie wyglądało. Ja idiota nawet jej za to nie pochwaliłem, nie mówiłem jej komplementów chociaż zasługiwała. Miała trochę duszę artystki, potrafiła stworzyć fajny klimat, takie ciepło, którego nie doceniałem. Była oszczędna, miała klasę, elegancję, potrafiła tak się wystroić, że każdy na nią patrzył i zazdrościł mi jej. Teraz doceniam to bardzo. Dbała o mnie, była w najgorszych chwilach w moim życiu... 6 lat to kupa czasu... to z nią pojechałem na pierwsze wakacje w góry. Chciałbym to odbudować, odzyskać ją, dać jej przede wszystkim bezpieczeństwo, oparcie, szczęście. Jak mam oznajmić rodzicom, że to moja sprawa? Jak mam zmienić ich podejście? Jak o nią zawalczyć tak żeby zobaczyła, że zrozumiałem?